Orędzie Urbi et Orbi na Boże Narodzenie w 2003 r.

1. Descendit de caelis Salvator mundi! Gaudeamus!

Zstąpił z nieba Zbawiciel świata. Radujmy się!

To pełne głębokiej radości orędzie

rozległo się w noc betlejemską.

Dzisiaj z tą samą radością Kościół głosi je na nowo:

narodził się nam Zbawiciel!

Wraz z przemożnym pragnieniem bliskości i pokoju

ogarnia duszę fala czułości i nadziei.

Na progu szopki kontemplujemy Tego,

który z miłości do człowieka

ogołocił się z chwały Bożej i stał się ubogi.

Stojąca obok szopki świąteczna choinka,

mieniąca się światłem lampek,

przypomina nam, że wraz z narodzeniem Jezusa

na nowo zakwita drzewo życia na pustyni ludzkości.

Szopka i choinka: cenne symbole,

które przekazują czasom prawdziwy sens

świąt Bożego Narodzenia.

 

2. Rozbrzmiewa z niebios orędzie aniołów:

«Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel,

którym jest Mesjasz, Pan» (Łk 2, 10-11).

Jakież zdumienie!

Rodząc się w Betlejem, wiekuisty Syn Boży

wszedł w dzieje każdego człowieka,

który żyje na ziemi.

Jest już obecny w świecie

jako jedyny Zbawiciel ludzkości.

Dlatego modlimy się:

Salvator mundi, salva nos!

 

3. Zbaw nas od wszelkiego zła rozdzierającego ludzkość

u początków trzeciego tysiąclecia.

Zbaw nas od wojen i zbrojnych konfliktów,

które dewastują całe regiony świata;

od plagi terroryzmu

i tylu innych form przemocy,

których ofiarami padają osoby słabe i bezbronne.

Zbaw nas od zniechęcenia

na drogach wiodących do pokoju,

który jest trudny do osiągnięcia,

ale możliwy, a wręcz jest obowiązkiem;

na drogach, na które trzeba wchodzić bezzwłocznie

zawsze i wszędzie,

nade wszystko w ziemi, na której Ty się narodziłeś,

Książę Pokoju.

 

Źródło: www.vatican.va